Het leven is al druk genoeg. Dit keer geen überhip, overbevolkt hotel voor jou. Je wilt iets groens zien als je uit het raam kijkt. Je hebt behoefte aan ruimte. Aan glooiende heuvels. Aan lange wandelingen. En aan een lekker biertje. Dus ga je iets anders proberen. Je reserveert een stacaravan in Limburg.
Uitvalsbasis
Als je aan komt rijden, voel je een glimlach opkomen. Groen wilde je hebben, groen heb je gekregen. De stacaravan is precies wat je ervan verwacht. Een uitvalsbasis op poten. Redelijk luxe, moet je toegeven. Identiek aan die van je buurman, die -gelukkig- aardig blijkt te zijn en ook is gesteld op zijn privacy.
Je bekijkt de wandelkaarten die je hebt meegenomen. Twintig kilometer, minstens vijf terrasjes tussendoor. De lijst met exclusieve winkels in Maastricht. De musea die je hebt omcirkeld in je cultuurgids. Och ja, dat restaurant waar je móét hebben gegeten, aldus je vrienden en de krant. Het getjilp van vogels dringt zachtjes door. Het boek dat je al weken wilt lezen, wacht op je.
Vrijheid, blijheid, stacaravan
Het is elf uur ’s ochtends. Je rekt je uit, doet de deur open en snuift de frisse lucht op. Je weet het weer: je hebt vrij. Je kunt doen wat je wilt. Het ‘Witte Stadje’ Thorn bezoeken. Rondslenteren in een kasteeltuin. De volgende keer vraag je de kinderen mee.
Opeens besef je het. Dit is je eigen kleine paradijs, binnen handbereik. Wie had ooit gedacht dat dit tijdelijke huis die status zo snel kon bereiken? Je maakt een aantekening in je agenda: ‘verdiepen in stacaravans’. Misschien koop je er wel één. Keus genoeg. Het museum moet nog maar een dagje wachten. Vandaag doe je niets. Alleen genieten.